Monday, September 27, 2010

A Myanmar refugee in Malaysia


من اصالتا از کشور میانمار هستم.
در یک خانواده مسلمان متولد شدم اما 
مسیحیت را به عنوان ایمان خود برگزیده ام. 
از سن ۲۲ سالگی تا کنون که ۲۸ ساله میباشم,
بیش از ۶ سال منتظر کمکی از طرف کمیسیارای عالی پناهندگان سازمان ملل بوده ام. 
هم اکنون ما در یک مکان متروکه بدون آب و برق زندگی میکنیم. زیرا قادر به اجاره ی یک اتاق نیستیم.
زندگی اسفناکی در اینجا دارم. 
بسیار سعی کرده ام تا کاری پیدا کنم اما هیچ کارفرمایی من را با وضیعت پناهندگی استخدام نمیکند.
من و همسرم با گدایی در خیابانها پول بدست می آوریم. 
چاره ای جز این نداریم .
۴ ماه است که باردار میباشم. 
همسر من نیز بسیار تلاش کرده است تا کاری پیدا کند اما او نیز با وضیعت پناهندگی قادر به کار کردن نمیباشد. 
از طرف دیگر پلیس نیز همیشه از ما پول و باج میخواهد تا ما را دستگیر نکند.
من هیچ هوویتی ندارم، حتی در کشور خودم نیز دولت میانمار من را به عنوان تبعه میانمار قبول ندارد. 
آنها به من شناسنامه نمیدهند.
ما هیچ گونه حقوق انسانی، امنیت و آینده ای اینجا نداریم
به عنوان مثال اگر شخصی به ما حمله کند و از ما سرقت کند و ما بخواهیم از او به پلیس شکایت کنیم پلیس ما را بازداشت خواهد کرد نه شخص خاطی.
من فقط یک درخواست از کمیسیارای عالی پناهندگان سازمان ملل دارم که به من و خانواده ام کمک کنند تا یک تبعیت داشته باشیم. 
برای هر کسی حیاتیست که ملیتی داشته باشد. تمام بدبختیهای زندگی من به دلیل نداشتن کشور است

Tuesday, September 21, 2010

سیاست سازمان ملل برای کمک به مردم


خواهش می‌کنم این لینک رو چک کنید                                     United nations

 در اون درد دلها تون رو بنویسید بعد با موس یک بر خارج صفحه و سپس داخل صفحه کلیک کنید

اگر شما هم درد‌ها تون رو نوشته باشید مثل من می‌فهمید که سیاست سازمان ملل برای کمک به ما دقیقا چی‌ هست.


تا آخرین نفس برای آزادی.

Sunday, September 12, 2010

زنجیر افتخار


به اعتقاد من ، ما قربانیان مسائل داخلی‌ ایران باید راه بچه هایی که در اتن هستند رو ادامه بدیم . به آنها یاری برسانیم .
تعداد پناه جویان ایرانی‌ رو به افزایش ، تشکلهای قدرتمندی رو می‌طلبد .
 به واسطه این تعداد روز افزون شرایط  برای حرکت محیاست. هدف به کرسی نشاندن حق حیات است . ما تا پیروزی ادامه میدهیم . شعله آزادی بشر در وجود تمامی‌ پناهجویان هست . ما می‌آوریم روزی را که اشک کودکی نامه‌ا‌ی را خیس نکند . روح بلندی از گرسنگی نشکند . ما مردم رنج کشیده و زجر دیده ایران همه با یک زنجیر به هم متصل شدیم . این زنجیر حیثیت هویّت حقانیت و تمامیت ماست .
به عنوان یک مبارز سیاسی آرزو می‌کنم تمام شما آرزو کنید روزی زیر یک پرچم حقوق بدیهی‌ مان را مستردد کنیم . این تنها زنجیر ، زنجیر افتخار ماست.



نوشته سیاوش رحیمی



برای خواندن متن کامل اینجا کلیک کنید



برای ملحق شدن به ما اینجا کلیک کنید



Friday, September 10, 2010

گلایه‌های یکی‌ از پناهندگان در مالزی از سازمان ملل متحد

با سلام من یک پناهنده سیاسی هستم، ۵ سال در زندانهای رژیم آخوندی اسیر بودم، سال ۸۸ بعد از انتخابات در درگیریها زخمی و شناسایی شدم و به اجبار ترک وطن کردم بعد از ۸ ماه کارت یوان را گرفتم و امیدم این بود که با داشتن کارت کمی‌ از فشار زندگی‌ بر من کم میشود اما آنها فقط یک کارت دادند و به ما هیچ حقوق یا کمک مالی نمی‌شود، زندگی‌ برای بچه‌های پناهنده در اینجا (مالزی) بسیار سخت می‌گذرد چرا که حتا دولت (مالزی) هم با دولت ایران هم پیمان هستند و اینگونه جان ما همیشه در خطر است، حق کار کردن نداریم، جا و مکان به ما نمیدهند، امنیت نداریم، بیمه نیستیم و اگر نیاز به دارو و دکتر داشته باشیم نمیتوانیم به بیمارستان مراجعه کنیم چون هزینه پزشکی در اینجا بسیار بالاست و ..... و....آنها به ما اهمیت نمیدهند. ما نیاز به کمک داریم.

Thursday, September 2, 2010

برنامه امسال روز قدس در مالزی.


وعده ما پشت دریاچه کی‌ ال سی‌ سی‌ ، با علامت‌های سبزرنگ است . ۳ سپتامبر از ساعت ۴ و نیم تا ساعت هفت یعنی‌ غروب آفتاب در دریاچه پشت برج‌های دوقلوی پترنانس با حضور خود با مردم هم میهنمان که در بندها اسیرند هم دردی می‌کنیم .
این همایش آرام و به دور از مسائل حزبی برگزار خواهد شد .